Şanghay’dan Vancouver’a

Kaptan Seyir Defterinden Bir Yolculuk Hikayesi

Pasifik’in sonsuz maviliğinde ilerleyen bir gemi… Şanghay Limanı’ndan ayrıldığı sabah, gökyüzü berraktı. Rüzgar kuzeydoğudan esiyor, dalgalar hafifçe kıyıya vuruyordu. Gemiye “Yasu Uran” adı verilmişti; umut dolu, ufka bakan bir isim. Kaptan Ahmet, seyir defterine ilk cümlesini yazdı: “Yeni bir kıtanın kıyısına doğru yola çıkıyoruz.”

Bu yolculuk, sadece bir kıtadan diğerine yapılan bir geçiş değildi. Her gün, denizin ruhuyla konuşulan bir hikâyeydi. Dördüncü gün Japon Denizi’ne ulaşıldığında, doğa kendini daha sert göstermeye başladı. Dalgalar yükseldi, rüzgar hızlandı. Mürettebat görev başındaydı, telsizden Japon sahil güvenliğiyle kısa bir temas kuruldu. Kaptan deftere şöyle yazdı: “Doğanın gücüyle ilk karşılaşma.”

Dokuzuncu gün, Pasifik’in ortasında sabah güneşi ufukta turuncu ve mor tonlarla yükselirken, geminin etrafında bir yunus sürüsü belirdi. Güvertede sessizlik hâkimdi. Herkes bu anın büyüsüne kapılmıştı. Kaptan, defterine şu cümleyi ekledi: “Deniz bize hikâyeler anlatıyor.” Bu satır, belki de yolculuğun en şiirsel anını özetliyordu.

On üçüncü gün, gece saatlerinde radar yoğun bulut hareketi gösterdi. Fırtına yaklaşıyordu. Dalga yüksekliği beş metreyi geçtiğinde, gemide tam bir koordinasyon sağlandı. Mürettebatın uyumu, geminin sağlamlığıyla birleşince, bu zorlu sınav başarıyla geçildi. Kaptan deftere yazdı: “Deniz sınavını verdi, biz geçtik.”

On sekizinci gün sabah saatlerinde Vancouver açıklarına ulaşıldı. Sisli bir sabah, gri tonlar arasında ilerleyen bir gemi… Liman kılavuzu yardımıyla güvenli geçiş sağlandı. Gemi limana başarıyla yanaştı. Kaptan son notunu yazdı: “Bir kıtadan diğerine, rüzgarla, dalgayla, umutla.”

Bu seyir defteri, sadece teknik bir kayıt değil; aynı zamanda bir ruhun, bir yolculuğun ve insanın doğayla kurduğu ilişkinin belgesidir. Her satır, denizin bir yüzünü anlatır. Her cümle, mürettebatın bir anısını taşır. Ve her yolculuk, bir hikâyeye dönüşür.